ABD emperyalizminin güncel sözcüsü Biden “1915 Ermeni tehciri” için “soykırım” ifadesini kullandı.
Ve aylar önce bunu yapacağını deklare etmesine rağmen sürpriz bir hadiseymiş gibi sevgili ülkemde ortalık toza dumana boğuldu.
Açıklamadan saniyeler sonra Türk medyası, sosyal medyası bu konuya adeta kilitlendi.
Elbette ülkedeki tüm siyasi ve entelektüel cemaat konuyu enine boyuna tartışmaya koyuldu.
Olay hakkında sadece tek bir yerden henüz ses gelmedi.
Ekranlarda sandalyeler dolusu tarihçiler, araştırmacılar, eski dış işleri yetkilileri, siyasiler bize “1915 Ermeni tehciri” nin bir soykırım olmadığını belgeleri ile anlatmaya başladılar.
Kardeşim, bu gerçeği bana değil uluslararası kamuoyuna anlatın.
Biz son olayda da olduğu gibi işin öznesinin ilim ile ilgili değil filim ile ilgili olduğunu biliyoruz.
Yani işin siyasi olduğunu.
İşin siyasi olduğunu bu zat-ı muhteremler de ezbere biliyor.
Peki bu telaş niye? Bu endişe niye?
Suçüstü yakalanan, soykırımda tartışmasız sabık Almanya bile nerede ise 80 yıldır devam eden tükürük yağmuruna aldırmıyor.
Ve tasdikli, imzalı soykırımcı ABD ve kimi Avrupa ülkeleri sanık sandalyesinde oturmak bir yana savcı koltuğunu işgal etmekte bir beis görmüyorlar.
Çin hala gözümüzün önünde devam eden bir soykırımı kılını kıpırdatmadan sürdürüyor.
Bizim haklı olduğumuz bu davada yaşadığımız panik neden?
Ben size yaşadığımız paniğin, endişenin ve korkunun asıl sebebini söyleyeyim.
Fakirlik!..
Yani parasızlık.
Yani Ekonomik kırılganlık.
Eğilip, bükülüp haklılığımızı ispat etme çabamızın temelinde fukaralığımız var.
Merkez bankanda bir trilyon doların olsa, kişi başı gelirin 100.000 dolar olsa, işsizlik gibi, enflasyon gibi dertlerin olmasa.
Ülkenin ürettiği ürünlere, teknolojiye, hammaddeye dünyanın köpek gibi ihtiyacı olsa..
ABD sözcüsü soykırım demiş, bütün dünya bu yalana inanmış ne gam?
Vız gelir, tırıs gider!..
Ama maalesef fakiriz arkadaş, bağımlıyız, garibanız!..
Peki fakirin, garibanın onuru olamaz mı?
Olmaz mı? Hem de “kaybedecek hiçbir şeyi olmayan” , “ezilen” kadim milletlerin mukavemeti dünyanın en çok korktuğu gelişmedir.
Tarih boyunca bu milletleri takip edin. Almanya, Japonya, Vietnam, Türkiye..
Hep küllerinden yeniden doğdular.
Küllerimizden yeniden doğarız,
Kan kusar kızılcık şerbeti içtik deriz.
Boynumuzu büken parayı buluruz.
Bırakın yastık altında olanları, gereğinde bu millet alyanslarını devletine bağışlar ve çıkar krizden.
Ama böyle olmaz.
Önce yöneticiler saraylarından, ultra lüks araçlarından, kralları kıskandıracak şatafatlı hayatlarından vaz geçecekler.
Yöneticiler kişisel servetleri uğruna vatandaşlarının gururunu ipotek altına almaktan vaz geçecek..
Artık burnu alnına değen bürokratlar kendilerine bir çeki düzen verecek.
Önce onlar hizmetkar olacak.
Önce onlar bir hırka,
Sonra biz bir lokma!..
İşte o zaman “mücrim gibi istikbalimize bakarak titremeyeceğiz.”
Bir ülke fakirlikle de onurunu korur.
Biz geçmişte bunun örneklerini defalarca sergilemiş bir milletiz.
Yeter ki vatandaş adaleti, hakkaniyeti, eşitliği iliklerine kadar hissetsin.
Aksi taktirde işte böyle endişe ve korku içinde titrer dururuz.
Dolar kaç olacak? Ambargo gelecek mi? Borsa çökecek mi? Aç kalacak mıyız?..
Belki titreye titreye kendimize döneriz.
Dr.Bilgehan Bilge
