5 Nisan günü Van’ın Çaldıran ilçesinde kan donduran bir katliam ortaya çıkarıldı. Şiddet kelimesinin bile yetersiz kaldığı olayda, Cumhuriyet Mahallesinde metruk bir binada 70 köpek kişisi cinsel organları kesilerek ve türlü şiddet uygulanarak öldürülmüş halde bulundu. Katliam etrafa yayılan kokunun çevre sakinlerince ihbar edilmesi ile ortaya çıktı. Çaldıran Belediye Başkanı Sn. Şefik Ensari durumu güvenlik güçlerine bildirdi. Konu savcılık tarafından ele alındı. Kurbanlardan alınan örnekler şüpheli ile eşleşti. Seri Katil R.Y. tutuklandı. Ama 70 canı ‘’canavarca hislerle işkence ederek’’ öldürdüğü için değil, farklı bir suçtan arandığı için. Kıydığı 70 can için sadece para cezası aldı. Katilin emniyette çekilmiş adli fotoğrafına baktım; yüzünde psikopat bir tebessüm var. Gözlerinde zerre korku yok. Artık taksit, taksit öder hiç zorlanmadan! Öldürmekten aldığı zevki bir dal sigara yakıp taçlandırır! Bu katilin psikolojisini başka bir yazıda irdeleyeceğim.
Cezasızlık;
Bir hayvanı öldüren, tecavüz ve işkence edene ‘’ adliyelerin iş yükü artmasın diye’’ hapis cezası vermeyen adalet uygulayıcılar ve yasa yapıcılarımız ‘’ hayvana şiddetin bir adım sonrasının insana şiddet’’ olduğunu; ve o iş yükünün er geç daha fazlası ile artacağını ve ‘’ içerinin er geç daha uzun süre dolacağını ‘’ bir türlü anlamak istemiyorlar.
Birilerini harekete geçirmek, şiddete karşı ciddi yaptırımlar getirmelerini sağlamak için ‘’ hayvana şiddetin bir adım sonrası insana şiddettir’’ vurgusunu yapmaktan hiç hoşlanmıyorum. Bir canlının yaşamını koruyacak bir yaptırımın sağlanması için, başka bir canlının hayatının önemini vurgulamak için ‘’ bakın hayvanı korumazsanız sıra insana gelir aman ha...!‘’ diyerek asıl önemli olan sadece insan canıymış da onu korumak için lütuf ederek hayvanı da korumalarını istiyormuşuz durumuna düşmek beni utandırıyor.
Şiddete Alışmak ve Duyarszlık;
Gerçi yaşam hakkı ihlallerine; kadına, erkeğe, çocuğa yönelik şiddete çözüm bulamamış bir kültürde neyi nasıl vurgularsak vurgulayalım sonuç değişmiyor. Bu duyarsızlık beni sadece öfkelendiriyor ama şaşırtmıyor. Toplumda şiddetin 13 yaş sınırına indiği belirtiliyor. Her gün bir yerlerde bir can bir şekilde öldürülüyor. Bu o kadar sık oluyor ki şiddet gittikçe normalleşiyor. Toplum önce şiddeti izlemeyi, sonra kabullenmeyi ve uygulamayı benimsiyor. Şiddet özellikle çocukların ve gençlerin bilinç altına normalleşerek yerleşiyor. İşte yeni psikopatlar, seri katiller, tecavüzcüler, sosyopatlar böyle, böyle yetişiyorlar. İlk eylemlerini ise toplumun en zayıfı olan hayvanlar üzerinde gerçekleştiriyorlar. Benimsedikleri bu şiddet dürtüsünün en zararsız ifade alanı olarak , şikayet edemeyen, yardım isteyemeyen, ulu orta öldürülseler kimsenin umursamayacağı en savunmasız bireyler olan hayvanlara şiddette görüyorlar.
Modernizm Etkisi;
Türk toplumu olarak aslında hayvana şiddeti onaylamayız. Geçmişimizde kanadı kırık leylekler için vakıf kurmuş, kuş evleri yapmış bir toplumuz ve bu kültür hâlâ 20 milyon hayvan sever sayesinde devam ediyor. Yazık ki ; popüler kültürün esiri olmuş bir nesil bunları bilmeden, bencil olmayı öğreten modern eğitim anlayışının baskısı altında büyüyor. Bunun etkisiyle doğaya, hayvana, başka canlılara, duyarsızlaşıyor. Modernizm hastalığı, empatiyi ve hayvanlara karşı duyarlılığı azaltıyor. Ve bu durum sadece Türk toplumunun bir hastalığı değil. Modernizmin ve bireyselleşmeyle gelen bencilliğin bir sonucu.
