Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü, hem akıl çağıydı hem aptallık, hem inanç devriydi hem de kuşku, aydınlık mevsimiydi, karanlık mevsimiydi, hem umut baharı hem de umutsuzluk kışıydı, hem her şeyimiz vardı hem hiçbir şeyimiz yoktu, hepimiz ya doğruca cennete gidecektik ya da tam öteki tarafa… “
Bir İstanbul vardı, hem modern çağda yaşayan, hem eski dünyaları hissettiren. Şehirlerin en güzeli, en ihtişamlısı, Karadeniz ve Ege’nin maviliğinin, Anadolu ve Avrupa’nın toprağının birleştiği, savaşlar başlatan, aşklar yaşatan İstanbul.Zamanların en iyisini yaşıyordu, çünkü modern dünyanın meyveleri sayesinde hız kazanmıştı, birkaç ay, yıl içinde kocaman yapıları kısa sürede yapıyorduk, Karaköy’ün en kıymetli sahilinde GALATAPORT gibi bir yeri kısa sürede inşaa ediyorduk, zamanların en kötüsüydü, ‘Deniz kıyıları halkındır' diyen bir yasa vardı ancak sanki bu kıyılar daha çok alışveriş merkezine, çok uluslu şirketlerin markalarına ve uluslararası kocaman yolcu gemilerine aitti. Bu gemiler kıyıya yanaştığında, uzunca boylu boyuna bir set çekiliyordu, birkaç saniyeliğine buralar özelleştiriliyordu, bir mantığı vardı elbet! Akıl çağındaydık, felsefe ve düşünce akımları, rengarenk düşünce notaları ile yoğruluyorduk, aptallık çağındaydık, kör, batıl düşüncelerin, dogmatik kaynağına ters değerlerinin gölgesinde aptallığa karşı savaş verip, uyuşuklukla varoluyorduk. İnanç devriydi, ademoğlu olarak kendimize inanıyorduk, özgürleşiyorduk, yaratıcıya inanıyorduk, manevi olarak huzur buluyorduk, farklı düşüncelerin olabileceğini hep beraber harmoni içinde yaşamamız gerektiğini anlayabiliyorduk. Kuşku devriydi, kendimizden, varoluştan, adaletten birçok şeyden kuşku duyuyorduk.Taksicinin bizi kazıklayabileceğinden, banka sırasında önümüze geçilebileceğinden, bir cinayete kurban gitsek katilmizin bulunacağından, ceza çekeceğinden, yarın aynı market alışverişini yapamamaktan, yarınımızdan, çocuklarımızın geleceğinden, emek hırsızlığının hesabının sorulmayacağından, otoriteden kuşku duyuyorduk. Aydınlık mevsimiydi, bu mevsimin güneşine, bereketli toprağına, cömert yağmuruna, vicdanlı çocuklara, aydın gençlere, bilime, güzel insanların varlığına inanıyorduk. Karanlık çağıydı, kendimizi ifade edememekten, sözlerimizin çarpıtılmasından, kitaplarımızı basamamaktan, egemen güçlerin bizi haksızca cezalandırmasından korkuyorduk, üretemiyorduk. Umut baharıydı, martılara simit atıyorduk, kedileri, köpekleri besliyorduk, ağır bavulların ucundan tutuyor sahibine yardım ediyorduk, birbirimize yardım eli uzatıyorduk, bu halimize özenen Batılılar dahi oluyordu. Umutsuzluk kışıydı, Marmara denizini ölü denize çeviriyorduk, musilaj sorunu ile uğraşıyorduk, her fabrikanın temelini bu şehre, çöpünü de bu denize akıtmasına izin veriyorduk, elimizdeki izmariti yere, biraz içip keyiflenince şişeyi de denize fırlatıyorduk, beslediğimiz hayvanları dövüyorduk, zulmediyorduk. Kadınların da nasibini almasına sesimizi çıkarmıyorduk. Birkaç cılız sesi de susturuyorduk. Her şeyimiz vardı, inancımız, ahlakımız,gururumuz, dostlarımız, hedeflerimiz, hayallerimiz. Hiçbir şeyimiz yoktu.Peynirimiz, ekmeğimiz, ideallerimiz, karakterimiz ve cesaretimiz…
Öyle bir hayat yaşıyorduk ki, cenneti de gördük cehennemi de.
Ve Nietszche seslendi bize;
Denizleri seviyorsan, dalgaları da seveceksin,
Sevilmek istiyorsan, önce sevmeyi bileceksin,
Uçmayı seviyorsan, düşmeyi de bileceksin.
Korkarak yaşıyorsan, yalnızca hayatı seyredersin.
